Mieszkałam przez 4 lata w szkole z internatem i odkryłam, że ludzie to nie tylko wrogowie, których hobby jest niszczenie innych. Ludzie to podobne istoty do mnie, które pragną zostać wysłuchane zrozumiane i pokochane, tak samo, jak i ja. W szkole z internatem zderzyłam się z różnymi charakterami, różnymi potrzebami i upodobaniami, nie mogłam zmienić osób, z którymi przyszło mi żyć, jedynym odpowiednim rozwiązaniem było dojście do porozumienia — kompromisów. Niektórzy chcieli iść wcześniej spać i przeszkadzało im granie w gry oraz hałasy po nocach, dlatego tego typu rzeczy robiliśmy w kilku wybranych pokojach, aby w pozostałych ci, co chcą spać mogli to robić. Ja jestem z tych, co zasypiają gdzie popadnie i czasem zdarzało mi się spać nie w swoim pokoju, lecz po 22 było to zakazane na szczęście mili koledzy zgrabnie umieli ukryć moją obecność. Zawsze dzieliliśmy się tostami, napojami oraz słodyczami przywiezionymi z domów. Każdy chronił każdego ze swojej grupy, co było przejawem empatii. W okresie buntu nauczyciele wydają się wrogami, z którymi należy walczyć, a wszelkie możliwe zakazy powstały tylko po to, aby je łamać do woli. Bardzo dobrze wspominam czas spędzony w tej szkole.

Mieszkałam przez 4 lata w szkole z internatem i odkryłam, że ludzie to nie tylko wrogowie, których hobby jest niszczenie innych. Ludzie to podobne istoty do mnie, które pragną zostać wysłuchane zrozumiane i pokochane, tak samo, jak i ja. W szkole z internatem zderzyłam się z różnymi charakterami, różnymi potrzebami i upodobaniami, nie mogłam zmienić osób, z którymi przyszło...

Mając 12 lat, a było to kilka lat temu, miałam wypadek samochodowy. Przechodząc przez przejście dla pieszych potrącił mnie samochód. Na następny dzień wiedziałam, że nic poważnego mi się nie stało, ale bezpośrednio po wypadku tego nie wiedziałam. Będąc dzieckiem nie miałam pojęcia, co zrobić w tej sytuacji, a więc pewnie wróciłabym w szoku do domu, gdyby nie dwóch panów. Nie znałam ich w ogóle, ale od razu przyszli mi z pomocą. Ponieważ nie straciłam przytomności, do dziś pamiętam ich twarze. Zachowali zimną krew i kazali mi się położyć, następnie zadzwonili na pogotowie i do mojej mamy oraz wspierali mnie, kiedy płakałam.
Nie ukrywam, że jestem im bardzo wdzięczna za pomoc. Nawet jeżeli prawnie każdy zobowiązany jest do pomocy widząc wypadek, to nie każdy to robi, szczególnie z takim sercem i zaangażowaniem.

Mając 12 lat, a było to kilka lat temu, miałam wypadek samochodowy. Przechodząc przez przejście dla pieszych potrącił mnie samochód. Na następny dzień wiedziałam, że nic poważnego mi się nie stało, ale bezpośrednio po wypadku tego nie wiedziałam. Będąc dzieckiem nie miałam pojęcia, co zrobić w tej sytuacji, a więc pewnie wróciłabym w szoku do domu, gdyby nie dwóch panów....

Całe życie spotykałam się ze złymi i dobrymi ludźmi , więcej było może tych złych ale jak już byli Ci dobrzy , to zawsze mi pomagali , właściwie wszędzie gdzie nie poszłam to byli tacy i tacy ,pomagali mi nauczyciele , przyjaciele , rodzina w wielu sytuacjach , ale tak najbardziej pomogła mi moja Mama , pochodzę z rodziny gdzie ojciec nadużywał alkoholu , był dla nas wszystkich złym człowiekiem , ale nie o nim piszę :) Mama broniła mnie przed ojcem , przed domem dziecka , przed kłopotami w szkole , później przed poprawczakiem , pomagała mi jak poważnie zachorowałam ,ogólnie całe życie , do tego pomaga mi też w codziennych sytuacjach .

Całe życie spotykałam się ze złymi i dobrymi ludźmi , więcej było może tych złych ale jak już byli Ci dobrzy , to zawsze mi pomagali , właściwie wszędzie gdzie nie poszłam to byli tacy i tacy ,pomagali mi nauczyciele , przyjaciele , rodzina w wielu sytuacjach , ale tak najbardziej pomogła mi moja Mama , pochodzę z rodziny gdzie ojciec nadużywał alkoholu , był dla nas...

Jak każda kobieta mam swoje gorsze dni. Te dni. I jak większość jestem w tedy zła i mam ochotę na słodkie. W domu nie było czekolady, nawet mąki żebym mogła coś upiec, już to mnie wkurzyło. Padał deszcz, pogoda była beznadziejna. Tampony mi się skończyły. No cóż, trzeba iść do sklepu. Wzięłam moją ulubioną czekoladę i tampony, podchodzę do kasy. Kolejka ogromna, stoję poddenerwowana, gotowa wybuchnąć w każdym momencie. Kasjer mnie obserwował, widział moje zakłopotanie, kasując chyba się domyślił o co chodzi. Przyszło do płatności, okazało się, że brakuje mi 50 gr. Ze łzami w oczach, powiedziałam mu, żeby odstawił czekoladę. A on z uśmiechem na ustach, powiedział, że nie może patrzeć jak kobiety cierpią w „te dni” i żebym brała tą czekoladę, bo 50 gr to żadne pieniądze.
Uratował w tedy mój stan. Drobny gest, ale zapobiegł wielkiemu wybuchowi.

Jak każda kobieta mam swoje gorsze dni. Te dni. I jak większość jestem w tedy zła i mam ochotę na słodkie. W domu nie było czekolady, nawet mąki żebym mogła coś upiec, już to mnie wkurzyło. Padał deszcz, pogoda była beznadziejna. Tampony mi się skończyły. No cóż, trzeba iść do sklepu. Wzięłam moją ulubioną czekoladę i tampony, podchodzę do kasy. Kolejka ogromna, stoję...

Pamiętam jak kiedyś, pierwszego dnia w nowej szkole czułam się bardzo nieswojo. Większość dzieci się już znała. Wszyscy ze sobą wesoło rozmawiali i się śmiali, a ja przebywałam wyłącznie w swoim towarzystwie, a że byłam nieśmiała, nie potrafiłam tego zmienić. Wtedy podeszła do mnie inna dziewczynka i uśmiechnęła się. Przedstawiła się i po chwili my też zaczęłyśmy już radośnie rozmawiać. Dzięki niej poczułam się znacznie pewniej, nabrałam więcej odwagi i poczułam się w nowej szkole komfortowo.

Pamiętam jak kiedyś, pierwszego dnia w nowej szkole czułam się bardzo nieswojo. Większość dzieci się już znała. Wszyscy ze sobą wesoło rozmawiali i się śmiali, a ja przebywałam wyłącznie w swoim towarzystwie, a że byłam nieśmiała, nie potrafiłam tego zmienić. Wtedy podeszła do mnie inna dziewczynka i uśmiechnęła się. Przedstawiła się i po chwili my też zaczęłyśmy już...

Jestem cukrzykiem. Jak to czasem bywa, niespodziewanie spadł mi cukier, byłam akurat na mieście, poczułam tylko słodkawy smak w ustach, nie zdążyłam usiąść i upadłam na ziemię. Obudziłam się w szpitalu, nade mną stała obca kobieta- to ona zadzwoniła po pomoc. Jestem jej wdzięczna za uratowanie mi życia. Gdyby nie ona, mogło by mnie już nie być. To największy dar empatii jaki w życiu dostałam.

Jestem cukrzykiem. Jak to czasem bywa, niespodziewanie spadł mi cukier, byłam akurat na mieście, poczułam tylko słodkawy smak w ustach, nie zdążyłam usiąść i upadłam na ziemię. Obudziłam się w szpitalu, nade mną stała obca kobieta- to ona zadzwoniła po pomoc. Jestem jej wdzięczna za uratowanie mi życia. Gdyby nie ona, mogło by mnie już nie być. To największy dar empatii...

Byłam jak każdego dnia na zakupach, zawsze rano jeżdżę rowerem i kupuję coś na obiad, owoce, warzywa, coś „do chleba”. Ostatnio trochę się tego zebrało i było bardzo ciężkie, miałam jeszcze karmę dla psa i papier toaletowy więc ciężko mi było się zabrać. Spakowałam wszystko do dwóch toreb i plecaka, karmę przewiesiłam przez kierownicę. Przejechałam dwa metry i karma się zerwała.
Na domiar złego zaczął padać okropny deszcz. Rower musiałam prowadzić, a do domu zostały 2 km.
Na moje szczęście akurat sąsiadka jechała. Rower zostawiłam pod jakimś płotem i weszłam ze wszystkim do auta. Gdyby nie ona ciężko było by mi dotrzeć do domu ;)

Byłam jak każdego dnia na zakupach, zawsze rano jeżdżę rowerem i kupuję coś na obiad, owoce, warzywa, coś „do chleba”. Ostatnio trochę się tego zebrało i było bardzo ciężkie, miałam jeszcze karmę dla psa i papier toaletowy więc ciężko mi było się zabrać. Spakowałam wszystko do dwóch toreb i plecaka, karmę przewiesiłam przez kierownicę. Przejechałam dwa metry i karma się...

Ostatnio spotkałam się z bardzo wzruszającą historią. Co prawda, nie dotyczy mnie, ale do tematu pasuje idealnie.
Byłam w parku na spacerze z psem. Ładna pogoda, to inni też wychodzili. Między innymi był ojciec z synem, na moje oko 7 letni, miał Zespół Downa. Dzieciak szalał, biegał, po prostu cieszył się życiem, słońcem, światem dookoła. Z przeciwka szedł ok. 15 letni chłopak. Bałam się, że może coś niemiłego powiedzieć, nie wyglądał na sympatycznego. Chłopczyk podbiegł do pieska i zaczął się z nim bawić. Ten go lizał a on się śmiał. Spytał swojego taty czy mu takiego kupi. On odpowiedział, że ich na to nie stać. Strasznie przykro mi się zrobiło, jak zobaczyłam smutną buzię tego dziecka.
15 letni chłopak mnie zaskoczył. Oddał mi smycz i powiedział „pies jest Twój, wabi się Reksio. U mnie i tak się nudzi, nie ma się nim kto zajmować, bo zwykle nikogo nie ma w domu. Z Tobą będzie miał dużo lepiej”.
Nigdy nie widziałam u nikogo w oczach takiego szczęścia, jak u Tego chłopczyka, a jego ojciec miał łzy w oczach, podobnie jak ja. Chłopczyk przytulił chłopaka i podziękował mu z całego serca.
Bądźmy ludźmi. Nie oceniajmy po pozorach i uszczęśliwiajmy innych, ukazując im mniejsze lub większe gesty.

Ostatnio spotkałam się z bardzo wzruszającą historią. Co prawda, nie dotyczy mnie, ale do tematu pasuje idealnie.
Byłam w parku na spacerze z psem. Ładna pogoda, to inni też wychodzili. Między innymi był ojciec z synem, na moje oko 7 letni, miał Zespół Downa. Dzieciak szalał, biegał, po prostu cieszył się życiem, słońcem, światem dookoła. Z przeciwka szedł ok. 15 letni ...

Empatia czy współczucie. Na widok kuli, pokraki, walczącej o każdy krok. Czy udało mi się ukryć ból pod maską krzywego uśmiechu? Ktoś przytrzymał drzwi aby mi było łatwiej, a może z litości, bo nie dałabym rady. A może to ich dobre uczynki które zapisują. Bo powiadają że dobro wraca. A ja nie umiem się z tego cieszyć, nie umiem być wdzięczna. Maskuję to krzywym uśmiechem i dziękuję. Za co? Za empatię? Za litość? Za współczucie? A może to tylko chęć pomocy, taka po prostu.

Empatia czy współczucie. Na widok kuli, pokraki, walczącej o każdy krok. Czy udało mi się ukryć ból pod maską krzywego uśmiechu? Ktoś przytrzymał drzwi aby mi było łatwiej, a może z litości, bo nie dałabym rady. A może to ich dobre uczynki które zapisują. Bo powiadają że dobro wraca. A ja nie umiem się z tego cieszyć, nie umiem być wdzięczna. Maskuję to krzywym uśmiechem i...